ஸர்வேச்வரன் உலகத்திலுள்ள ஜனங்களைப் படைக்கும் போதே ஒருவரிடம் ஒருவருக்குப் பாசம் உண்டாகும்படியே பாசத்தையும் சேர்த்துப் படைக்கிறான். பாசம் என்றால், 'இவன் நம்முடையவன்; நாம் இவனைச் சேர்ந்தவன்' என்ற அபிமானம், ஆசை. உலகத்தில் பரஸ்பரம் அபிமானத்துடன் தான் மக்கள் வாழ்ந்து வருகிறார்கள். குழந்தைகளிடத்தில் தாய் தந்தையருக்கு இருக்கும் பாசத்தை நாம் பார்த்தே வருகிறோம். இது மாத்திரமல்ல, கணவன் மனைவியினிடத்திலும், மனைவி கணவனிடத்திலும், அண்ணன் தம்பிகளிடத்திலும், தம்பி அண்ணனிடத்திலும் கொண்டுள்ள பாசத்தைப் பார்த்துத்தான் வருகிறோம்.

தன் குழந்தை அழகில்லாமல் இருந்தாலும் குரூபமாக இருந்தாலும் அதனிடத்தில் பெற்றோருக்கு ஒரு விதமான பாசம் இருந்தே வருகிறது. இந்தக் குழந்தையினிடத்திலுள்ள அபிமானத்தில் லவலேசமும் பக்கத்துக் குழந்தை அழகாக இருந்தபோதிலும் அதனிடத்தில் பாசம் உண்டாவதில்லை. இம்மாதிரியே ஈச்வரன் இவர்களை ஸ்ருஷ்டித்து வைக்கிறான். தன் குழந்தையின் உடலிலுள்ள துர்நாற்றமோ, கண் முதலிய அவயங்களிலுள்ள அழுக்குப் போன்றவையோ தெரிவதில்லை. அவ்வளவு அதனிடத்தில் உள்ள பாசம். மனைவியினிடத்தில் உள்ள பாசம் அவளிடமுள்ள தோஷத்தையும் அழுக்கையும் காட்டுவதில்லை.

'ஸர்வ: காந்தம் ஆத்மீயம் பச்யதி' என்று கவி கூறுவது உண்டு. அதாவது தன்னைச் சேர்ந்த வஸ்து எப்படி இருந்தாலும் மிகவும் அழகுடையது என்றே அனைவரும் பார்ப்பர். ஒரு பொருள் தன்னைச் சேர்ந்ததாக ஆகிவிட்டால் அதனிடத்தில் இவனுக்குப் பாசம் வந்துவிடுமாகையால் எவ்வளவு குற்றங்கள் இருந்தபோதிலும் அவை இவன் கண்ணுக்குப் புலப்படா. பிறர் இவனிடத்தில் ஆயிரம் தூஷணங்கள் சொல்லிக்கொண்டிருந்த போதிலும் இவன் காதில் அவை விழா. இம்மாதிரியான பாசம் உண்டாகும்படி ஈச்வரன் இவர்களைப் படைக்கிறான்.

காக்கையை நாம் பார்த்திருக்கிறோம். அது பார்வைக்கு அழகில்லாதது; வர்ணத்திலும் கருநிறம் கொண்டது. நிறத்தில் ஏதோ ஒரு விதமாக இருந்தபோதிலும் அதன் குரலாவது நன்றாக இருக்கிறதா என்றால், அதுவுமில்லை. குயில் போலவா அது கத்துகிறது? கிளி போலவா நிறத்தைக்கொண்டுள்ளது? இப்படியிருக்க அதன் குஞ்சு மாத்திரம் எப்படி நன்றாக இருந்துவிடும்? ஜனங்கள் எல்லா விதத்திலும் வெறுக்கக்கூடிய குஞ்சைக் காகம் பொன்குஞ்சு என்றே சொல்லுகிறது. 'காக்கைக்குத் தன் குஞ்சு பொன் குஞ்சு' என்று பழமொழியையும் கேட்டிருக்கிறோம். காக்கைகளே இப்படி நினைத்தால் ஆறறிவுள்ள மனிதர்கள் ஏன் அப்படி நினைக்க மாட்டார்கள்?

இதெல்லாம் ஒரு புறம் இருக்கட்டும். ஒவ்வொருவனும் தன்னை எப்படி நினைக்கிறான், பாருங்கள். தன்னைப் போல் அழகுள்ளவன் யாருமே இல்லை என்று நினைக்கிறான். 'நான் தான் அழகில் மன்மதன்' என்றே சொல்லுகிறான். உண்மையில் அவன் கறுப்பாகவும், விகாரமான முகத்தை உடையவனாகவும், ஏற்றக் குறைபாடுகள் கொண்ட கைகால்களைப் பெற்றுள்ளவனாகவும் இருப்பான். அவன் நினைக்கிற நினைவோ, 'உலகத்திலேயே நான்தான் எல்லாவிதத்திலும் மேன்மையானவன்' என்பது. இவ்விஷயம் பெண்களுக்கு நன்றாகத் தெரியும். காலையில் எழுந்ததும் கண்ணாடிப் பார்த்துக் கொண்டு நிற்பார்கள். பார்க்கிறவர்கள், "எல்லா வேலைகளையும் விட்டுக் கண்ணாடியில் உன்னையே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாேய்; என்ன, நீ அழகில் சிறந்தவளா?" என்று சொல்லிவிட்டால் எவ்வளவு கோபம் வந்து விடுகிறது, பாருங்கள்! தனது உடலில் அவள் அவ்வளவு அபிமானம் வைத்திருக்கிறாள்.

இறைவன் படைத்த பிராணிகள் உலகத்தில் எத்தனையோ வகை உண்டு. ஒவ்வொரு பிராணியும் அழகாகவா இருக்கிறது? எறும்பு, மூட்டைப் பூச்சி, நாய், மீன், பன்றி எல்லாமே அழகுடையவா? தேவ ஸ்ருஷ்டியில் சிலர் அழகாக இருக்கலாம். மனித ஸ்ருஷ்டியிலும் சிலரை அழகுள்ளவர் என்றும் சொல்லாம். நாய், பன்றி முதலியவற்றை அழகில் யாராவது சிலாகிப்பார்களா? ஆயினும் அந்த அந்தப் பிராணி, 'உடலமைப்பில் நான்தான் நன்றாக இருக்கிறேன்' என்று எண்ணிக் கொள்வதுண்டு. 'ஏனோ தேவனாகவோ மனிதனாகவோ நான் பிறக்காமல் இப்படிக் கோரமான பிறவியில் பிறந்துவிட்டேனே!' என்று நினைப்பதில்லை. தன் பிறவிதான் உயர்ந்த பிறவி என்றும், மற்றப் பிறவிகள் தாழ்ந்தவை என்றும் நினைப்பு. இம்மாதிரிப் பாசத்தைக் கொடுக்கும்படியாக ஸர்வேச்வரன் அவரவர் உடலில் போக்யதாபுத்தியை உண்டுபண்ணியிருக்கிறான். கடவுள் மாயாவியானபடியால் மாயையைக் கொண்டு ஜனங்களுக்குத் துரபிமானத்தை உண்டுபண்ணிவிடுகிறான்.

வேதாந்தங்களில் மாயை என்று சொல்வதுண்டு. இதைத் தான் 'ப்ரக்ருதி' என்று வழங்குவர். இது ஜனங்களை மோகிக்கச் செய்யும். எதிரிலுள்ள வஸ்துவை, இது இப்படிப்பட்டது என்ற விவேகத்தை உண்டுபண்ணாமல் மறைக்கக்கூடிய பொருள். இதைத் திரை என்று கீழ்கூறிய காரணத்தாலேயே பெரியோர் பணிப்பர். 'யவநிகா மாயா ஜகந்மோஹிநீ' என்று ஆளவந்தார் இதன் சுபாவத்தைக் கூறினார். ஒரு மனிதனின் முன்பு திரையைப் போட்டுவிட்டால் எதிரிலுள்ள வஸ்துக்கள் எவை, அவை எப்படிப்பட்டவை என்பதை அவனால் அறிய முடியாதல்லவா? அதபோலவே மாயை-ப்ரக்ருதி என்று சொல்லப்படும் பொருளை ஸர்வேச்வரன் ஜனங்களுக்கு முன்பு திரையாக அமைத்து அவர்களுக்கு மோகத்தைச் செய்விக்கிறான். இந்த மாயை என்னும் திரை ஜனங்களுக்குத்தான் மோகத்தை உண்டுபண்ணிவைக்குமே தவிரப் பகவானுக்கு மோகத்தை உண்டுபண்ணாது. 'திரை நடுவில் போட்டிருந்தால் இரு புறத்தாருக்கும் அறிவின்மையைக் கொடுப்பது போல் இந்த மாயை என்னும் திரை ஜனங்களுக்குப் போல் பகவானுக்கும் ஏன் மோகத்தை உண்டுபண்ணாது?' என்றால், இது விலக்ஷணமான ஓர் அதிசயத்தைப் பெற்ற திரை. கோஷா ஸ்திரீகளை நாம் பார்த்திருக்கிறோமே. அவர்கள் தங்களைப் பிறர் பார்க்காமலிருப்பதற்கு முகமூடி அணிந்திருப்பார்கள். அந்தத் திரை அவர்களுக்கு எதிரிலுள்ள வஸ்துக்களை மறைப்பதில்லை. ஆனால் பிறருக்கு இவர்களை அறிய முடியாத வண்ணம் செய்கிறது. தாய் தன்னை அறியாத கன்றில்லை. தன் கன்றை ஆயும் அறியும். உலகின் தாய் ஆகில் அய்யா? நீ அறிந்த எப்பொருளும் அவை உன்னை நிலை அறியா. மாயை இது என்கோலோ வாராதே விரவல்லாய்" என்று விராதன் இராமனை துதி செய்வதைக் கவனிக்கவும்.

பெரிய மாடிவீடுகளில் கண்ணாடிகளாலேயே ஜன்னல் அமைந்திருக்கும். அந்தக் கண்ணாடி மூலமாக மாடியிலுள்ளவர்கள் வெளியில் உள்ளவற்றைப் பார்ப்பார்கள். வெளியிலுள்ளவர்களோ மாடியிலுள்ளவர்களை அந்தக் கண்ணாடிமூலம் பார்க்க மாட்டார்கள்; பார்க்கவும் முடியாது. அப்படி அதிசயம் பெற்ற கண்ணாடி அது. அது போன்றது அந்த மாயைத் திரை. மாயைத்தான் செடி கொடியாகவும், குடிசை அரண்மனையாகவும், கைகால் ஆகிய அவயங்கள் கூடிய உடலாகவும் மாறுதல் அடைகிறது. 'அவரவருக்கு ஏற்பட்ட அந்த அந்தப் பொருள்களைத் தவிர வேறு எதுவும் போக்கியமான பொருள் அல்ல. இதுதான் உயர்ந்த போகத்தைக் கொடுக்கக்கூடியது' என்ற எண்ணத்தையும் மாயை உண்டுபண்ணுகிறது. 'ஸ்வவிஷயாயாஸ்ச போக்யபுத்தேர் ஜநநீம்' என்று ஸ்ரீ பாஷ்யகாரர் அருளிச் செய்தார். ஆக இப்படித் தன் தனது வஸ்துக்கள்தாம் உயர்ந்தவை, அதிக ஸுகத்தைக் கொடுக்கக்கூடியவை; இவற்றைவிட மேம்பட்ட வஸ்துக்களே இல்லை என்ற எண்ணம் எல்லார்க்கும் ஒருசமமாகவே இருந்து வருகிறது.

வயதாகிய ஒருவன். அவனுக்குப் பார்ப்பதற்குக் கண் இல்லை. காதும் வேலை செய்யாது. கையால் எதையும் சுவாதீனமாக எடுத்துக் கொள்ளவும் முடியாது. முகத்தில் மீசை தாடி நரைத்துவிட்டன. பற்கள் விழுந்துவிட்டன. உடலில் எல்லா அவயங்களும் சுருங்கிவிட்டன. தடியை ஊன்றிச் செல்வதற்கே உடலில் சக்தி இல்லை. மெதுவாக தடியைப் பிடித்து தான் எழுந்திருக்க முயற்ச்சிக்கிறான். ஆனால் என்ன நடக்கிறது தெரியுமா? தடிதான் எழுந்ததே தவிற இவன் எழுந்திருக்க முடியவில்லை. கண்களும் அந்தகாரத்தால் இருள் அடைந்து விட்டன. இப்படிப் பட்டவன் தனது உபயோகமற்ற உடலை விட்டுவிட மனத்தினால் கூட விரும்புவதில்லை. ஏன்? இதிலுள்ள ஒருவிதமான போக்யதாபுத்தி அவனை அம்மாதிரி செய்துவிடுகிறது.

 

இவ் விஷயத்தில் புராணத்தில் உள்ளதும் பெரியோர்மூலமாகக் கேட்டதுமான கதையை வரைகிறேன். ஓர் ஊரில் வேதம், சாஸ்திரம் முதலியவற்றில் வல்ல அந்தணர் இருந்தார். அவர் பல சீடர்களுக்குக் கல்வியைப் போதித்துக் கொண்டிருந்தார். சீடர்கள் மிக்க மரியாதையுடனும் பக்தியுடனும் அவரிடம் நடந்துகொண்டனர்.

முற்காலத்தில் வித்தையை அப்யஸிக்க வேண்டும் என்று எண்ணி ஓர் ஆசார்யனை அணுகினால் அவர் உடனடியாகச் சொல்லிவிடுவாரா? பல தடவை அவனைப் பரீக்ஷை செய்து அவன் மூலமாகத் தமக்கோ தம் வீட்டுக்கோ சில பணிவிடைகளைப் பெற்றுக் கொண்டு பிறகுதான் உபதேசம் செய்வார். இதை ஒட்டியே இந்த அந்தணரும் தம் சீடர்களை ஏதாவது பணிவிடைகளைச் செய்ய ஏவி விடுவார். சிஷ்யர்கள் மிக்க சந்தோஷத்துடன் ஆசார்யருக்கு வேலை செய்வார்கள்.